Helikoptervlucht

Het begon allemaal enkele weken geleden, om precies te zijn: ergens begin juli. De zomervakantie was juist begonnen en we hadden een jongen van Engeland uitgenodigd om een weekje bij ons in België te verblijven. Hij was nog nooit in België geweest en we besloten dus om hem een beetje door de 'hoogtepunten' van ons kleine landje te gidsen. We hebben onder andere het Atomium bezocht, een Brusselse wafel gegeten, een fietstocht door Antwerpen, het MAS in Antwerpen bezocht... De laatste dagen van die week hebben we doorgebracht in een gezellige boerderij ergens in "the middle of nowhere" in een klein West-Vlaams boerendorpje. Aangezien België veel restanten en musea over de Tweede Wereldoorlog heeft, de jongen een Brit is en de Britten ook betrokken waren in de Tweede Wereldoorlog en we nu toch toevallig in West-Vlaanderen waren, hebben we die dagen culturele uitstapjes gedaan naar verschillende oorlogsmusea.

En op één van die namiddagen zakten we af naar Diksmuide, om de Ijzertoren te gaan bezoeken. Vroeger dacht ik altijd dat het een ijzeren toren was, maar enkele maanden geleden ontdekte ik dus dat die toren zo heet omdat hij gelegen is aan de rivier de Ijzer. Nadat we een leerrijke wandeling door het museum hadden gemaakt en zelfs even op het dak hadden gestaan, gingen we terug naar beneden. We dronken iets in het cafetaria en daar zag ik een muur vol witte tekstballonnetjes. Nieuwsgierig als ik ben ging ik een kijkje nemen. Het bleek om een soort wedstrijd te gaan, de prijs was niet duidelijk. Je moest je 'vredesdroom' opschrijven, maar enkel 18-plussers mochten deelnemen aan deze wedstrijd. Op dat moment van verveling dacht ik: "Ik win toch nooit, ik lieg wel gewoon even over mijn leeftijd." Ik begon dus te schrijven, wat ik toen geschreven heb weet ik niet meer. Volgens mij was het een soort ingeving van het moment en haalde ik mijn inspiratie uit het museum. Ik prikte mijn briefje aan de muur en we verlieten het museum van de Ijzertoren. Toen we terug in Antwerpen waren, ging mijn zomervakantie gewoon verder en was ik het briefje al lang vergeten.

Na enkele weken kreeg ik een mailtje: 'U HEEFT EEN HELIKOPTERVLUCHT GEWONNEN, PROFICIAT!' Ik verschoot even en dacht toen dat het om een grap ging of gewoon een of ander doorstuurbericht zoals je er wel vaker krijgt. Ik vond het toch wel speciaal en stuurde dus een mailtje terug met de vraag naar meer informatie. Vorige zondag, 27 september, was het dan zover! Ik ging naar Diksmuide. Ik had gezwegen over mijn leeftijd, maar voelde me toch wel trots dat ik zomaar een helikoptervlucht gewonnen had ter waarde van 150 euro! Ik wist zelfs niet eens meer wat ik geschreven had, laat staan dat ik verwachtte dat men mijn droom 'de beste' zou vinden! Maar goed, daar stond ik dan. Ik zag dat er nog 2 andere mannen dezelfde prijs gewonnen hadden. Ikzelf, een man van middelbare leeftijd en een oudere man. Ook was er natuurlijk een piloot van de partij. Gelukkig vroegen ze niet naar mijn leeftijd! Ik mocht voorin zitten en toen stegen we op.

We vlogen vanuit Diksmuide naar Koksijde aan de zee, zo volgden we de kustlijn. We vlogen tot aan De Panne. Het verbaasde me dat we op nog geen 30 seconden een hele stad waren overgevlogen. Alles lag zo dicht bij elkaar en leek zo klein! We maakten bochten en hingen schuin in de lucht, cirkelden rond Plopsaland De Panne en doken toen helemaal naar beneden en terug naar boven. Gelukkig word ik nooit misselijk in een vliegtuig en heb ik ook geen hoogtevrees. We moesten ook een koptelefoon met een micro dragen om met elkaar te kunnen communiceren en de piloot legde ons vanalles uit over al de knopjes en besturingstechnieken. Ik genoot van de rust, het mooie uitzicht over de zee, de hoogte en de kriebels in mijn buik. Het was een zalig gevoel van vrijheid en onbezorgdheid. Na een halfuurtje was het alweer tijd om te landen.

Die avond brachten we nog een bezoekje aan de zee in Nieuwpoort, wandelden we op het strand, aten we garnaalkroketjes en bekeken we de prachtige zonsondergang vanuit de duinen.
Rond 20u30 keerden we terug naar de auto en reden we naar huis. Einde van een geweldige dag. De volgende ochtend om 7 uur was mijn gevoel van onbezorgdheid dan toch weer verdwenen, toen ik besefte dat mij een nieuwe schooldag te wachten stond... Tja, wie houdt er nu wel van maandagen...?